miércoles, 1 de abril de 2009

Una noche fuera de casa

Giramos otra calle, cruzamos otra avenida, y atravesamos el tercer parque en dirección a ninguna parte. Había disturbios por toda la ciudad, pequeños campos de batalla donde se luchaba contra la mismísima muerte para conseguir quizá unas pocas horas más de vida. Todo era un caos.
El pequeño apartamento donde me alojaba habia sido incendiado, y la entrada del céntrico edificio donde residia la doctora Sky, estaba tan plagado de cadáveres que no nos atrevimos a pasar entre ellos para entrar...por si se les ocurria moverse.
Sin nada más que lo puesto, y sin un lugar seguro al que acudir, seguimos caminando a pesar de mis contusiones, intentando evitar todo contacto peligroso.

Se hacía de noche. Había cadáveres por todas partes, coches volcados, edificios incendiados. "¿Puedes respirar bien?" le pregunto al policía. Temía que tuviese alguna costilla rota. Él asintió con la cabeza, sin dejar de vigilar a un lado y a otro de la calle. "Hay que encontrar un lugar seguro" murmuró. "No podemos pasar la noche en la calle, es demasiado peligroso. Ya no me quedan balas". Escuchamos gritos muy cerca, pasos, disparos. Tengo mucho miedo. Los pasos se acercan. "Tenemos que escondernos" susurro, conteniendo la respiración. Ante nosotros está lo que queda de Cavendish Bank. Alguien ha roto los cristales, no parece que haya nadie en su interior. Alguien viene, no tenemos muchas opciones... así que entramos.

Entramos en el banco abandonado, las sombras nos engullen a tiempo de que los despojos humanos que oíamos acercarse arrastrando los pies no nos localicen. Oigo un profundo suspiro de alivio a mi lado y dejo de contener el mio. Cierro la puerta con cuidado de no hacer demasiado ruido y un "Gracias" se escucha en un rincón al otro lado de la entrada al pequeño banco, allí arrebujados hay un hombre orondo abrazando a su pequeña hija, ambos están sucios y asustados por lo que se ve, y al igual que nosotros no llevan nada más que lo puesto.
La doctora y yo nos acomodamos en la oscuridad, no es prudente comprobar si hay electricidad, pues llamariamos demasiado la atención. Al parecer ésta va a ser una larga y fría noche...
"¿Cómo se llama doctora? *sonrío por lo normal que suena la pregunta en contraste a la situación* aún no hemos tenido tiempo de presentarnos"

"Alexandra Sky" digo, dibujando en la oscuridad una sonrisa invisible. "Isaac Martin" responde él en un susurro. "¿Cómo va el dolor?" pregunto. Después de todo, sigue siendo mi paciente. "Soportable" murmura. Permanecemos en silencio un tiempo, sentados en el suelo entre papeles esparcidos y azulejos rotos. Al otro lado de la estancia, la niña solloza en brazos de su padre.
Una vez la adrenalina de la huida comienza a desaparecer de mi cuerpo, recuerdo que llevo casi dos días sin dormir, pero no me atrevo a cerrar los ojos. Empiezo a cabecear, Isaac se revuelve a mi lado, intranquilo. "Estás muy cansada. Deberías dormir. Yo vigilaré. Sobreviviremos".
Me estremezco. Hecha un ovillo en el frío suelo de mármol, finalmente me dejo vencer por el cansancio y me sumo en un sueño lleno de pesadillas.

3 comentarios:

  1. Però quin patiment de nit!! després de llegir les aventures i desvetures d'aquesta parella de supervivents, pense que no podré pegar ull!! Tal vegada m'entre una psicòsi i pense que tot al meu voltant són rebutjos humans, però crec que ja es tard per a deixar de banda aquest blog, la veritat és què val la pena segregar una mica d'adrenalina totes les nits amb aquesta lectura tan apasionant que ens esteu oferint. Enhorabona pel blog i seguiu així, a veure si entre zombie i zombie sorgeix un poc d'amor entre Alex i Isaac. Per cert, l'expressió literària és impecable, jeje!!

    ResponderEliminar
  2. Moltes gràcies querida anònima! Un saludet i esperem que segueixis enganxada jaja

    ResponderEliminar
  3. Sigo las evoluciones de la doctora e Isaac. Tiene gracia que se refugien en un banco abandonado, porque en la GDM le pasa algo parecido a Salvador.

    POr cierto, a ver qué sucede con el padre y la hija. Me intriga saber si los incorporaréis a la historia o pasarán a "peor" vida en seguida.

    Saludos a ambos.

    ResponderEliminar